دیوار و طاقچه

داشتم دنبال یه چیز جدید برای روی دیوار وبلاگ می‌گشتم که به موضوعات جالبی برخوردم.

اولیش موضوع نقاشی روی دیوار بود. شاید مردم این کار را برای دیوار منزل، زیاد نپسندن و یا اینکه کار بسیار پرخرجی باشه. اما خب اگر هم طرحش ساده باشه و هم قیمتش پایین، به نظر من ارزش فکر کردن و پرداختن داره. مثلا این طرح رو خودم پسندیدم چون عمق و رنگ‌ مناسبی داره. برای دیدن منبع هر تصویر روش کلیک کنید.

اقلیتِ اکثریت‌نما

یکم:
می‌پرسم الان که توی ماشین هستی چرا صدای بوقی، موتوری چیزی نمیاد میگه صابر جان اینجا مردم بوق نمی‌زنن! خیلی کم در حدی که دیگه واقعا نیاز باشه. تعریف می‌‌کنه سر چهارراه در شلوغی ترافیکی صبح، پشت چراغ قرمز، ماشینیش خاموش می‌کنه و روشن نمی‌شه. چند بار تلاش می‌کنه اما نمیشه. ماشین‌های پشت سرش حالا به هر صورتی به آرومی از کنارش رد میشن و به مسیرشون ادامه میدن. نه بوقی. نه حرفی. نه فحشی! هیچ. می‌گفت تا اینکه باز چراغ قرمز شد و نزدیک سبز شدنش بالاخره ماشینم روشن شد.

دوم:
شب توی کوچه می‌بینم طرف

چقدر خوب این کار رو انجام می‌دی

به نظرم چیزهایی خوبی که در نزدیکان یا اطرافیان دیده می‌شه رو باید بهشون گفت. حتی اگر خیلی کوچک باشه. نه اینکه بوی حسادت یا فریب بدهد که این کار را بدتر می‌کند. آدمها می‌فهمند. بلکه با تحسین و احترام. خیلی خوبه. برکات زیادی داره. من حتی می‌گم این حقشونه که بهشون گفته بشه. مثلا چقدر خوب این کار رو انجام می‌دی.

پ.ن البته با رعایت اصول و قواعد! به هر کسی که نمیشه هر حرفی رو زد :)
ادامه پ.ن مثلا اگه به یکی بگی چقدر خوب می‌‌خونی ممکنه دیگه ... (حالا چجور می‌خوای بهش بگی دیگه نخون!)

گذار سخت

برگه شماره رو می‌گیرم منتظر می‌شم تا نوبتم بشه. توی دفتر پیشخوان بیش از ده نفر جلوی من هستند. بالاخره نوبتم میشه. بعد از سلام به خانم محترم کارم رو می‌گم! یه نگاه می‌کنه میگه فلان مدرک! میگم برای چی؟ میگه لازمه! میگم قبلا هم انجام دادم لازم نبود. میگه ببین روی دیوار اون یکی رو بخون (نزدیک ۲۰ تا برگه چسبوندن) نوشتیم لازمه! ابلاغیه هست (پیش خودم میگم خب یعنی من باید بدونم اینا همیشه روی دیوارهاشون چی میچسبونن!). میگم خب آخه من از کجا می‌دونستم. میگه بلی ولی کاریش نمیشه کرد. خیلی وقت نیست ابلاغ شده. میگم یه کاریش کنید حالا! میگه نه اجازه ندارم. اگر چه ثبت نمیشه ولی خب گفتن اول اون مدرک رویت بشه بعد انجام بدیم! میگم راهم دوره. میگه راه نداره.

هیچی تصمیم می‌گیرم از منزل تهیه کنم. حدودا یک ساعت بعد دوباره می‌رسم به پیشخوان می‌بینم دعوا شده! یه آقای مسنی داره

گفت با هم حرف می‌زنیم

بخشی از خدمت رو من منتقل شدم به تهران. توی تهران تجربه همکاری با آدمای جدید خیلی لذت بخش بود. یکی از پرسنل نازنین یگان بیش از سایرین مبادی ادب و احترام بود. توی بخش مربوط به کتاب و نشر و این چیزا کار می‌کرد. بعد از کار در راه منزل هم‌مسیر بودیم و سرویسمان یکی بود. یک شب نگهبانی به هم خوردیم و من توفیق پیدا کردم ساعاتی رو در کنارش به گفتگو سپری کنم.

تلویزیون روشن بود که دیدم بعضا از برنامه‌های برخی شبکه‌ها سوال می‌پرسد. گفتم ظاهرا شما علاقه‌ای به شبکه‌های وطنی ندارید که گفت ما اصلا تلویزیون نداریم! تعجب کردم. گفتم چطور؟

بیخیالی ارمغان توسعه نیافتگی

به آدرس ایمیل اصلی یه سایت مربوط به یک سازمان کلان که توی صفحه اولش معرفی کرده، یه ایمیل دو خطی نوشتم و مشکلی رو در سایتشون گزارش کردم پاسخ اومده که ایمیل بازگشت خورده به خاطر این خطای برگشتی از سرورشون:

user is over quota

شاید اصلا کسی اونجا سرورها رو چک نمی‌کنه. شاید عمدا کاری کردن این خطا رو بده. شاید ... هر چی که هست باید بیخیال بشی. چون اونا هم بیخیالند. چون حالا این همه مشکل ریخته تو این مملکت بعد تو چسبیدی به یه ایمیل بیخودی حالا مثلا که چه بشود. اصلا دمت گرم ایمیلت رو هم گرفتیم و دیدیم. خب مشکل رو هم رفع کردیم. خوب شد؟ راحت شدی؟ الان مشکل اقتصاد حل شد؟ الان مشکل مردم حل شد؟ الان مشکل انتخابات حل شد؟ الان مشکل حزب ما حل شد؟ اصلا تو خوبی! برو عزیزم. برو وقت ما رو نگیر. مشت رجب یه چایی بیار!

غر نزدم‌ها! من اهل غر زدن نمی‌شم.

خودروهای لوکس و آدم‌ها

چند تا جوون دارن با ماشین‌های لوکسشون ویراژ می‌دن و خب واکنش‌ها:

دستهٔ اول
مردم نون شب ندارن بعد اینا رو ببین...
یک مشت انگل بی‌سواد مرفه بی‌درد...
با پول مفت...
اینا را باید بگیرن بندازن جلوی...
تقصیر گمرکه که اجازه ورود این ماشین‌ها...
نگاش کن طرف خودش دو زار نمی‌ارزه اونوقت ماشین...

دستهٔ دوم
بله دیگه مملکت آقازاده‌هاست...
دو ساله دنبال یه وام ده

پدر نادان یا دختر دانا

تقاطع جمهوری-کارگر نگاه می‌کنم چراغ برای عابر پیاده قرمز است. طبیعتا می‌ایستم. پدری نیز دست دختر خردسالش را گرفته و می‌خواهد عبور کند. کنجکاو می‌شوم می‌بینم پدر علاقه‌ای به صبوری ندارد. چند باری تلاش می‌کند که حرکت کند اما دختر کوچک و شیرین، دست پدر را گرفته و می‌گوید بابا هنوز قرمز است! پدر می‌گوید ببین دخترم ماشین از ما دور است اشکالی ندارد(!) اما دختر همچنان اصرار بر ماندن می‌کند. پدر سرانجام که می‌بیند چاره‌ای ندارد دست و شانه‌اش را به نشانه ناراحتی یا استیصال بالا می‌اندازد و صبر می‌کند. تلاشم برای یافتن نشانی از عقب‌ماندگی یا شیرین‌عقلی یا هر ‌چیزی در آن مرد که مرا بدین رفتار توجیه نماید بیهوده است. نمی‌دانستم دقیقا به چه چیزی باید فکر کنم.

قطار ایرانی و جهان

توی کوپه قطار معمولا کل موضوعات بشری و جهان یک دور بدون وقفه مرور میشه! از نظریه داروین گرفته تا همسران ناصرالدین شاه، انقلاب، سوءمدیریت، معاد، ازدواج، فساد، مهاجرت، حقوق بشر، ویتامین آ و ... هر چیزی که فکرش رو کنی! جالب اینکه از هر موضوعی بدون اینکه متوجه بشی به موضوع جدیدی سوئیچ میشه! نمی‌دونم توی قطارهای خارجی هم می‌تونند مثل ایرانی‌ها در مورد همه چیز نظر بدن؟ :)

تجرد و طلاق

در بحث تجرد و طلاق که امروز در خبری می‌خواندم خب عوامل و دلایل متعددی آمده و چه بسیار محققان و جامعه‌شناسان آن را مورد بررسی و تحلیل قرار داده‌اند. اما موضوعی هست که به نظر این حقیر از نظرها مغفول مانده و در واقع زنگ خطریست بزرگ برای جامعه مذهبی و کهن ایران در همه حوزه‌ها!

دقت کرده‌اید تکیه کلامی بین مردم ما رایج است با این مضمون که جوان هم جوان قدیم! عشق هم عشق‌های قدیم! مرد هم مردهای قدیم! دوستی هم دوستی‌های قدیم! ... خب چه اتفاقی افتاده است؟ چرا این جمله در زمان‌ ما رایج شده؟ مگر چه چیزی تغییر کرده؟ تفاوت بین جوان قدیم و امروز در چیست؟ احتمالا پاسخ های زیادی برای آن دارید.

دو پرسش:
۱. چگونه دو نفر به یکدیگر علاقه‌مند می‌شوند؟ یا به عبارتی دیگر چگونه دو نفر حاضر به ازدواج با یکدیگر می‌شوند؟
۲. چگونه این علاقه پایدار می‌ماند؟

من به شخصه به پاسخی رسیده‌ام (هنوز نه با یقین!) که سعی ‌می‌کنم در ادامه با مختصر مقدمه‌ای عرض کنم: