بیش از هزار و چند کیلومتر راه سپری کردیم. خوشبختانه بخش عمده از مسیر را با ماشین شخصی یکی از دوستان که پزشک بود همسفر بودم. نهایتا بعد از یک سفر بسیار طولانی رسیدیم به محل خدمت. چشمتان روز بد نبیند! انگار دنیا بر سرم خراب شد :) اینجا دیگر چجور جاییست! دیگر خبری از اون آسایشگاه و تخت ها و کمد دوره آموزشی نبود. یه سری اتاق که حمام و توالت و آشپزخانه اش یکی است. کنار سینک ظرفشویی سنگ توالت قرار دارد! از کمد هم خبری نیست. اصلا هیچی نیست. کوله پشتیت همه زندگی ات هست. دو تا اتاق کوچولو با ده نفر آدم. هنوز لباسمون در نیامده دستورالعمل یا شیوه نامه زندگی از طرف دوستان به ما ابلاغ شد! به به! اسممون از اون موقع این بود: پایه بوق (اشاره به تازه وارد)! ساعت فلان میری غذا میگیری، بعدش اتاق ها رو تمیز می کنی، ظرفا رو میشوری، توالت رو میشوری و ... باشه مشکلی نیست. بالاخره بخشی از سربازی همینه. اما سختیش به این بود که همه آن پایه بالاها (کسانی که زودتر آمدن اینجا و دستور میدادن) درجه نظامیشون از ما پایین تر بود. سنشون هم کمتر. یاللعجب! بچه به من میگه ظرفمو بشور! زیر پامو تمیز کن! و ...
- ۱ نظر
- ۲۹ بهمن ۹۴ ، ۰۵:۱۴
